اشک مشک
به یاد عباس (ع)که می افتی،عشق وعطش همنشین دلت می شود.
اصلاًانگار عشق وعطش همنشینان دیرینه ی قمر فراتند.
خواستم از عباس (ع)بگویم ولی هربار که نامش برصفحه سفید کاغذ نقش بست؛عشق وعطش وعباس همسایه ی دیوار به دیوار شدند.
پس به یاد سقای لب تشنه ی عاشق بخوان:
ماه فرات سلام؛
عموی سادات سلام؛
خودت باما حرف بزن!آخرما قامت وقواره مان به درک حلالی از وجود توهم قد نمی دهد.
آخرما با اندیشه ی کوتاه خودمان که نمی فهمیم توچه کردی،آخر وقتی به فرات رسیدی؛چگونه دست از آب کشیدی؟
وقتی فرات با همه ی اشتیاقش تورا در آغوش گرفت،چگونه از آب دست کشیدی؟فرات که تشنه تر از توبود.علقمه که با نهایت علاقه به پاهای تو بوسه می زد.توهم که تنت از فرط تشنگی گداخته بود.صدای کدامین طفل،آب را از دستانت به فرات بازگرداند؟توچه کردی؟با دل آب چه کردی که دست از تونمی کشد؟که گرد تومی گردد؟مرد خیمه ها،برادر حسین!یاور زینب (س)!عشق رقیه!
چه شد که لب تشنه دل دریاییت را به ساحل فرات زدی؟وقتی تمام امیدت را به چشم مشک دوختی،آرزو کردی ای کاش چشم پراشک طفلان تشنه بر چشم پراشک مشک می افتاد!
سقای عشق!به خیمه ها برگرد که فرزندان حسین(ع) تاب دوری تورا ندارند.نه عطش؛نه اسیری؛نه خستگی،نه گرسنگی،هیچ کدام،فقط وفقط داغ ندیدن تواز پادرشان می آورد.برگرد!اگر نیایی مشک هم در فراق تواشک می ریزد.دل صحرا هم در نبود توکباب می شود.وعلقمه تاابد داغ تشنگی را بر دل می نشاند.
امید رقیه!
برگرد وامید رقیه بمان که رقیه بی تووبی دستان تو می میرد.
برگرد وخجل مباش که مشک،رفیق نیمه راه توبود.
که گرچه آب نیاوردی ولی سقای عشق شدی وعشق را با همه ی وفاداریت تقسیم کردی،عادلا نه وعاشقانه!گرچه دستی برای تقسیم در بدن نداشتی.
سقای بی دست عشق،قمر فرات!
آب نیز از حضور تو شرمنده است وتا عمردارد گرد مزار تومی گردد وتصدق تو می شود.عباس زهرا(س)!با لبان خشکیده ات،همان لبانی که داغ سیراب کردن طفلان را تا همیشه برآن نشاندی،دعایمان می کنی؟عباس ام البنین(س)!با همان دستان مهربانت آبرویمان را می خری؟گفتم آب-رو دلم گرفت.به یاد امیدت که نا امید شد دلم گرفت.
سقا دعایمان کن…
جان مادرت زهرا….